Π.Κ. (Προ Κρίσης)

Είναι ήδη Μάρτης, προχωρημένο απόγευμα και η πλατεία είναι γεμάτη με κόσμο.  Στο κέντρο της πλατείας ο σωρός με τους κορμούς να έχουν πιάσει για τα καλά φωτιά και ο κόσμος να πλησιάζει κάθε τόσο για να πάρει λίγη ζεστασιά.  Όχι δεν είναι περιγραφή από το παρελθόν και ελπίζω δεν θα είναι και εικόνες από το μέλλον!  

Η φωτιά στο κέντρο της πλατείας και το ομοίωμα του Καρνάβαλου

Μετά το κάψιμο του Καρνάβαλου ξακινά το γλέντι

Μάρτης του 2005, το ομοίωμα του Καρνάβαλου περιμένει στην άκρη να του βάλουν φωτιά για να ξεκινήσει το γλέντι και τα τραπεζάκια όλοένα και ζυγώνουν κοντά στη φωτιά.  Ήδη οι νυκοκοιρές έχουν φέρει λιχουδιές να ψήσουν, καθώς και αυγά και λουκάνικα.  Στο μυαλό μου ήρθαν τα προηγούμενα χρόνια, όταν ήμουν μικρότερος και περίμενα με την παρέα μου να φύγει ο κόσμος για να καθίσουμε δίπλα στη φωτιά μέχρι να μην μας κρατάνε τα πόδια μας.  Ο καθένας έφερνε από το σπίτι του ό,τι είχε και το ζεσταίναμε ή το ψήναμε στη θράκα με συνοδεία τις συζητήσεις περί «ανέμων και υδάτων». 

Ο κόσμος είναι αισθητά μειωμένος από ότι παλιότερα και κάθε χρόνο και λιγοστεύει

Είναι καθιερωμένο έθιμο από παλιά το τελευταίο Σαββατοκύριακο των απόκρεων να γίνεται ένα μικρό γλέντι στην πλατεία με τη συνοδεία μουσικής και φωτιάς.  Τα ξύλα έχουν μαζευτεί από νωρίς και μόλις νυχτώσει (και αρχίσει να κάνει κρύο) η φωτιά ανάβει και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται.  Σε λίγη ώρα ο καρνάβαλος καίγεται η μουσική ξεκινάει και μαζί με αυτή η μικρή γιορτή του χωριού.  Πριν το 2005 θυμάμαι ότι και το προηγούμενο Σαββατοκύριακο άναβε η φωτιά, αρκεί να υπήρχαν ξύλα, το γλέντι όμως γινόταν την Κυριακή της απόκριας.

Πυροτεχνήματα για την περίσταση

Τα καθιερωμένα πυροτεχνήματα

Οι εποχές εκείνες που ντύνονταν μασκαράδες ο κόσμος και γυρνούσε τα χωριά, σιγά σιγά ξεθωριάζουν.  Τα έθιμα σβήνουν και γίνονται αναμνήσεις και ο κόσμος λιγοστεύει και αλλάζει η διάθεση καθώς τα προβλήματα αυξάνονται και τα οικονομικά δεδομένα αλλάζουν.  

Οι μασκαράδες που γυρνούσαν τα χωριά λιγόστεψαν

Τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που χαίρονται πιο πολύ και από τους μεγάλους και αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που δεν πρέπει τα έθιμα να ξεχαστούν.  Ο κόσμος ίσως λιγόστεψε και οι δυνατότητες να ταξιδέψει κανείς πίσω στο χωριό έχουν περιοριστεί, αφού τα πάντα γίνονται πιο ακριβά καθώς περνά ο καιρός, αλλά τα τοπικά έθιμα και οι γιορτές πάντα θα έχουν ξεχωριστή σημασία στις καρδιές των παιδιών.

Στην πλατεία το γλέντι κρατούσε μέχρι αργά το βράδι

Η μουσική και οι χοροί στο Μελιγαλά και στα γύρω χωριά ακούγονταν μέχρι το χωριό