Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Σεπτέμβριος 2012, ότι έχει απομείνει

Στις λίγες ώρες που έμεινα στο χωριό σκέφτηκα να γυρίσω στα μέρη που περνούσα τα καλοκαίρια μου, μιας και παντού έβλεπα πράσινο γύρω μου και σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ωραία απογευματινή βόλτα.  Μόλις γύρισα το κεφάλι μου προς τα πάνω όμως, διαπίστωσα ότι αρκετά από τα πλατάνια είχαν ξεραθεί, αρκετά περισσότερα από ότι είχα παρατηρήσει την τελευταία φορά.  Πλατάνια που στοίχειωναν την παιδική και εφηβική μου ηλικία δεν υπήρχαν πια ή είχαν απομείνει οι σκελετοί από τις πανύψηλες σκιές τους.
Στολισμένη η φύση, παντού πράσινο αλλά κάτι λείπει...
Παρόλα αυτά, η φύση συνέχισε να βάφει τα περίχωρα με τα μοναδικά της χρώματα, πράσσινα βγαλμένα από τα παιδικά μου παραμύθια και καθαρούς ουρανούς που, αν τους κοίταζες ξαπλωμένος ανάσκελα μπορούσες να χαθείς ή να ζαλιστείς.  Οι ειδήσεις λένε ότι φταίει το "κόκκινο σκαθάρι" που ξεράθηκαν τα πλατάνια, άλλοι λένε ότι φταίει η μόλυνση του ποταμού και άλλοι ότι η φύση θα ξαναβρεί το δρόμο της και θα φτιάξει εκείνα που έχει χαλάσει ο χρόνος.  Δεν ξέρω τι από όλα είναι αλήθεια και τι παρηγοριά στη γενιά μου που μεγάλωσε με αυτά τα πλατάνια, το σίγουρο όμως είναι ότι θα αργήσουν να μεγαλώσουν πάλι τα δέντρα, αν καταφέρουν και φυτρώσουν καθόλου νέα.  

Τα πλατάνια έχουν μειωθεί και τα υπόλοιπα παραμένουν ξερά, σαν φαντάσματα.
Ο κόσμος αλλάζει και μαζί με αυτόν και εμείς.  Ο καιρός που ζήσαμε αυτά που ζήσαμε δεν πρόκειται ποτέ να έρθει ξανά και οι αναμνήσεις της επόμενης γενιάς από το χωριό θα είναι τελειώς διαφορετικές από τις δικές μας, μέχρι και ο χώρος δεν θα είναι πια ο ίδιος.  Οι γιαγιάδες και οι παπούδες σιγά σιγά φεύγουν και τα σπίτια ερημώνουν ή πέφτουν για να πάρουν τη θέση τους "εξοχικά" με ορόφους, το ίδιο ερημωμένα με πριν.  Ο εφιάλτης που συνήθιζα να βλέπω παλιότερα με τις πολυκατοικίες στο χωριό αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, αλλά σε μικρότερες διαστάσεις και τα μικρά καταφύγια της νιότης μου έχουν αλλάξει τη μορφή  τους.  Τα μεσημέρια των καλοκαιριών στα καταφύγια αυτά δεν θα είναι πια σκιερά, ούτε δροσερά καθώς πολλά από τα πλατάνια κόπηκαν σε κομμάτια γιατί θα έπεφταν αφού ξεράθηκαν.

Το γεφύρι της Μαυροζούμαινας το απόγευμα και το απομεινάρι του πλάτανου στα δεξιά.
Σκεφτόμενος αυτά είμαι πραγματικά χαρούμενος που η γενιά μου απόλαυσε τα μέρη αυτά πριν αλλάξουν από το χρόνο και τα κάθε είδους "κόκκινα σκαθάρια", αλλά θα μου είναι δύσκολο να περιγράψω στην επόμενη γενιά πως έμοιαζε ένα καλοκαίρι στο χωριό τότε που υπήρχαν τα πλατάνια...

Σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι έχει αλλάξει ριζικά το εφηβικό μου καταφύγιο.  Το μέρος δε θυμίζει με τίποτα τις παλιές εποχές.