Είναι ήδη Μάρτης, προχωρημένο απόγευμα και η πλατεία είναι γεμάτη με κόσμο.
Στο κέντρο της πλατείας ο σωρός με τους κορμούς να έχουν πιάσει για τα καλά
φωτιά και ο κόσμος να πλησιάζει κάθε τόσο για να πάρει λίγη ζεστασιά. Όχι δεν
είναι περιγραφή από το παρελθόν και ελπίζω δεν θα είναι και εικόνες από το μέλλον!
Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης (Σεπτέμβριος 2012, ότι έχει απομείνει) διάβασα σήμερα μια ανάρτηση στο tro-ma-ktiko που εξηγεί γιατί τα πλατάνια ξεραίνονται. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά τελικά και δυστυχώς τολμώ να πω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνέλθει η φύση από αυτό το χτύπημα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε τα πλατάνια σαν δέντρο στο χωριό μας και στις γύρω περιοχές και αυτό θα πάρει μόνο μερικά χρόνια για να επέλθει η πλήρης καταστροφή. Το κείμενο δημοσιεύεται αυτούσιο όπως το βρήκα παρακάτω.
Στις λίγες ώρες που έμεινα στο χωριό σκέφτηκα να γυρίσω στα μέρη που περνούσα τα καλοκαίρια μου, μιας και παντού έβλεπα πράσινο γύρω μου και σκέφτηκα ότι θα ήταν μια ωραία απογευματινή βόλτα. Μόλις γύρισα το κεφάλι μου προς τα πάνω όμως, διαπίστωσα ότι αρκετά από τα πλατάνια είχαν ξεραθεί, αρκετά περισσότερα από ότι είχα παρατηρήσει την τελευταία φορά. Πλατάνια που στοίχειωναν την παιδική και εφηβική μου ηλικία δεν υπήρχαν πια ή είχαν απομείνει οι σκελετοί από τις πανύψηλες σκιές τους.
Η Μεσσήνη ήταν μια αρχαία πόλη της Μεσσηνίας, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου. Βρίσκεται δίπλα στο σημερινό χωριό Μαυρομάτι.
Η Νέδα είναι ποτάμι της Πελοποννήσου που βρίσκεται στα σύνορα των νομών Ηλείας και Μεσσηνίας. Πηγάζει από το όρος Λύκαιο, ρέει προς τα δυτικά και εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος, μεταξύ των ακτών της Κυπαρισσίας και της Ζαχάρως.
Το μήκος της είναι 32 χιλιόμετρα.