Το
Άνω μοναστήρι του Βουλκάνου βρίσκεται στην κορυφή του Όρους Ιθώμη,
κτισμένο εκεί που βρισκόταν το ιερό του Ιθωμάτα Δία. Η ίδρυσή του
λέγεται ότι έγινε από μοναχούς που κατέφυγαν εκεί για να γλυτώσουν από
τους εικονομάχους, ενώ κατά τη διάρκεια του χρόνου δεν κατοικείται. Το
καλοκαίρι αποτελεί βάση παρατηρητηρίου της γύρω περιοχής από εθελοντές
που έχουν σαν αντικείμενο την ανίχνευση πυρκαϊών στα γύρω ορεινά και
πεδινά. Πέρα από αυτό και την ολονυχτία που πραγματοποιείται από το
βράδι της 14ης Αυγούστου μέχρι το πρωί της 15ης και τη μεταφορά της
εικόνας της Παναγίας από και προς το νέο μοναστήρι λίγοι επισκέπτονται
το χώρο όλο το χρόνο.
Ο
δρόμος προς το μοναστήρι ξεκινά μετά το χωριό Μαυρομάτι προς το νέο
μοναστήρι στα αριστερά και είναι χωματόδρομος, ενώ περνά μέσα από τα
τείχη της αρχαίας Μεσσήνης. Επειδή κατά τα τελευταία μέτρα είναι αρκετά
απότομος, λίγα αυτοκίνητα μπορούν να ανέβουν στην κορυφή χωρίς
δυσκολία. Οι υπόλοιποι τα αφήνουν σε μια αλάνα που υπάρχει πριν τα
τείχη, περίπου 300 μέτρα από την κορυφή.
Για
ντόπιος έχω βρεθεί εκεί λίγες φορές, σχετικά αλλά θυμάμαι την ηρεμία
του τοπίου καθώς και την περίοπτη θέση του μοναστηριού. Τα κτίσματα
είναι τελείως στοιχειώδη με μικρά παράθυρα και πόρτες που πρέπει να
σκύψεις αρκετά για να μπεις μέσα, προφανώς για να κρατούν το κρύο έξω,
ενώ είναι χτισμένα με πέτρες εξ' ολοκλήρου. Σώζονται σχεδόν όλα τα
κτίσματα, αλλά το εσωτερικό τους είναι άδειο εκτός από την εκκλησία που
είναι κλειστή.
Δεν
μπορώ να φανταστώ πως κυλούσε η ζωή εκεί πάνω, αλλά σίγουρα η μοναστική
ζωή είναι πολύ δύσκολη. Το κοντινότερο χωριό για προμήθειες είναι το
Μαυρομάτι, αρκετή ώρα πεζοπορίας από το μοναστήρι. Όταν οι καιρικές
συνθήκες είναι δύσκολες με τις αστραπές και τους κεραυνούς να πεφτουν
γύρω και κοντά στο μοναστήρι, νιώθει κάποιος πραγματικά απόκομένος από
τον κόσμο και έρμαιο της φύσης.
Από
την άλλη πλευρά, τα ζεστά καλοκαίρια και η αφόρητη ζέστη της περιοχής
θα ήταν αδύνατο να κρατήσουν οποιονδήποτε στο μέρος, αν δεν υπήρχε το
πηγάδι αριστερά και κάτω από το μοναστήρι. Το αξιοπερίεργο είναι ότι το
πηγάδι έχει συνέχεια νερό παρόλο που βρίσκεται σε βουνό, ενώ τα γύρω
ψηλότερα βουνά βρίσκονται σε αρκετή απόσταση. Όπως και να έχει το
πράγμα, ο επισκέπτης δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την επιμονή εκείνων που
έμειναν στα κτίσματα και να προσπαθήσει να φανταστεί και μόνο τις
δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες επιβίωσαν.
